Wandeltocht

Het zal toch ni waar zijn zeker? Een editie zonder regen en s’morgens de temperatuur onder nul. Om 7u00 kwam ik zaal” De Vloeikens “ binnen. De stopplaats van menig wandelaar die mee deed aan de 13de editie van onze Kempische Ardennenwandeling. De 500 pistolets waren bijna gesmeerd, een deel met hesp en een nog groter deel met kaas. De koffie was bijna doorgelopen en de tassen werden klaargezet.
Om 8u00 ging de deur open. Den eerste wandelaar laat zich zien en we hadden een voorgevoel dat het waarschijnlijk niet de laatste ging zijn.
We hadden onze vrijwilligers nog maar pas in de bloemekes gezet en we deden er reeds opnieuw beroep op. De ploeg was snel op elkaar ingewerkt. Veel tijd om te zeveren was er niet. Die ene wandelaar van daarstraks had ook zijn vrienden uitgenodigd en al snel kwam de zaal vol te zitten. Als er dan een stoel vrijkwam, werd deze spoedig terug ingenomen. Er was gene tijd om het zitvlak te laten afkoelen.
Ondertussen werden er al verschillende telefoontjes gepleegd met maar 1 onderwerp: breng eens dit en breng eens dat. Voordat we het zelf goed besefte, was onze voorraad er door. Ettelijke liters soep, kilo’s koffiekoeken en pannenkoeken, liters chocomelk, om nog maar te zwijgen van de koffie.
Op de middag wissel van de ploegen, en zij deden zeker niet onder voor de ochtendploeg. In de keuken werd het wel wat drukker, maar hier werd de sfeer er wel ingehouden door voluit te zeveren en te zwansen. Er ontdekte zelfs een persoon dat hij witte handen had. Dat was jaren geleden dat hij dat nog gezien had???
Uiteindelijk meer dan 1600 wandelaars die vertrokken waren en alles, maar dan ook alles op geconsumeerd hadden. Enkel nog wat lauwe koffie hadden we over op den tussenstop. En dan zijn we ook maar gestopt. En dan heb ik nog niks gezegd over den opkuis.