Moutainebiken in Wiekevorst en Omstreken

Druppelsgewijs kwamen onze mtb’ers op de afgesproken plek aan. Allemaal hadden ze slechte benen of last van hun hoofd van den dag (nacht) voordien.

Uiteindelijk stonden er 15 stalen rossen klaar om er op uit te trekken. Den ene blonk al wat harder dan den andere. Den andere was al wa meer jaloers op den ene zijn gerief. Maar tis niet het gerief dat telt, maar wat ge er mee kunt. Allé, dat is toch het geen wat ze mij ooit wijsgemaakt hadden. En tegen mij zijn ze nog niet komen klagen ...

Soit, we konden niet blijven wachten en vertrokken dan uiteindelijk gezamenlijk.
In de omgeving van Aarschot zouden we eventueel dan wel opsplitsen om een onderscheid te maken tussen de elite ploeg en de semi professionelen. Asfalt, bosgrond, karresporen, boomwortels, kiezel, ... ik denk niet dat ik in mijn heel leven al zoveel verschillende ondergronden ben tegen gekomen op een ritje fietsen.

Na zo’n 35 km kwam er ineens “de roep uit het niets”. Wanneer is er de splitsing voor de elite ploeg? Boenk vergeten dat we nog samen aan het rijden waren. De minderen moesten niet onderdoen voor de beteren. Waarschijnlijk zullen de beteren zich wel wat ingehouden hebben (hahaha).

Opsplitsing gebeurd, en wij zouden recht naar huis rijden, nadat we eerst nog efkes naar “moeder Meule” boven zijn gereden. Uiteindelijk 47 km op den teller. Wat de anderen gedaan hebben? Ik weet het niet. Ik was er niet bij.

Maar wij (lees de Vic) was blij dat we aan den toog zaten om onze vochtreserves aan te vullen.

Ook al was het mooi weer gebleven, ik heb toch nog wat tijd moeten steken in het kuisen van mijn veloke.