Katogentocht

Om onze horizonten wat te verbreden (lees: om eens een ander parcours te hebben), werden we met auto’s naar een “onbekende” plek gebracht. Aldaar kon onze tocht beginnen. Zaklampen werden ontstoken, handjes werden vastgepakt (wat een zaklamp al niet aan het licht kan brengen). We waren nog niet lang vertrokken of de eerste klaagzang stak zijn kop op. Iedereen had het te warm en zweette zich kapot (ni letterlijk nemen hé). Kan ook niet anders. Iedereen uitgedost voor het typische novemberweer, maar wat bleek achteraf; de warmste novembernacht ooit.

Wie eens voor of achter zich keek, zag her en der geflikker van zaklampen in de omringende velden en bossen. Het leek wel of heel Wiekevorst op wandel was.

Na enkele kilometers werden we opgewacht door de bevoorrading, sommigen namen chocomelk, anderen dan weer de heerlijke tomatensoep met ballekes. Dankzij deze versterking konden we voluit gaan tot aan de eindmeet.

Bij aankomst was er geen tijd om uit te puffen, ons bord met het welverdiende spek en eieren werd onder onze neus geschoven. Bij velen ging dit gretig binnen, anderen hadden meer behoefte aan vloeibare versterking.

Besluit: ’t was weer goed (zowel het weer, als het parcours (dank u mannen), de opkomst (253 inschrijvingen, het lekkere spek met eieren (dank u keukenploeg).

Zelf heb ik me dan maar in de keuken aangesloten en tot ver over middernacht borden staan afwassen/afdrogen. Wat eigenlijk ook plezant is als ge eens goed kunt zeveren met enkele toffe mannen.

Volgend jaar doen we het opnieuw! Men zegge het voort …