Wandelen in Dalhem

Op zondag 10 maart stond om half negen een bus met aanhangwagen klaar achter de kerk in Wiekevorst. Iedereen was voorzien van reserve kleding want het weer voorspelde niet zo veel goeds. Maar toch kon niets ons weerhouden om met een volle bus sportievelingen te vertrekken richting Voeren, een van de mooiste plaatsen in het land om te wandelen en te mountainbiken.

In ‘s-Gravenvoeren was de eerste halte. De remorque werd afgepikt en de eerste lading met sportieve benen werd afgekieperd.

De rest van de groep werd over de taalgrens gedropt, om vanuit de parochiezaal van Dalhem te vertrekken voor een wandeling van 4, 7 of 12 km. Enkelen onder ons vertrokken direct om zich te wagen aan de 12 km. De meesten verkozen de 7 km, zo hadden ze nog wat tijd om een goed streekbiertje te verorberen voor het vertrek. Het werd al snel duidelijk dat de grond er slijk, vettig en plakkerig bij lag. Onze schoenen werden almaar zwaarder van al wat er aan bleef kleven en de wind kwam ook feller en feller opsteken. Dat het geen gewone wandeling ging worden hadden we al vlug door. De laatste kilometers door de velden moest iedereen vechten tegen de wind om niet in de pinnekesdraad terecht te komen. Eenmaal aangekomen ontdekten we dat er toch enkelen de plaatselijke toog goed hadden ondersteund en maar 4 km in hun benen hadden. (Ze hadden misschien geen ongelijk.)

Rond 13.30 vertrokken we om onze fietsers terug op te pikken en onze lege magen te vullen. Het was nu misschien niet een van de mooiste locaties maar zoals de bruine cafés tegenwoordig in de smaak vallen zo is er in ‘s-Gravenvoeren nog een bruin restaurantje, nl Mostard. Na de inspanning van de voormiddag waren we toch blij dat er tussen het hete water ook wat groenten in de soep lagen. Het was misschien ook niet een van de beste maaltijden maar we hebben allemaal toch alles mooi opgegeten. De Jef Thijs werd dan nog eens getrakteerd met een bierdouche maar de sfeer zat er zeker in.

Eenmaal in de bus richting huiswaarts hoorden we al gauw dat het hier nog veel harder heeft gewaaid dan in Voeren. Ik denk wel dat we mogen zeggen dat Voeren inderdaad een van de mooiste streken in België is.

Verslag van de mountainbikers:

We moesten dit jaar kost wat kost de bus vol krijgen. Daarom dachten we om nog een keer de vele sportieve MTB’ers van Wiekevorst te mobiliseren. Dus … een remorque aan de bus!

Zo gezegd, zo gedaan: zondagmorgen stonden er niet enkel wandelaars maar ook fervente, enthousiaste fietsers aan de start. Met een volle bus vertrokken we weliswaar in de regen richting Voeren, maar stilaan kwam ook de wind opsteken. In Brussel werden ondertussen alle parken en bossen gesloten, toch maakte dat de Wiekevorstse topsporters niet bang. We dachten: “Met een beetje wind in de rug, zitten we eens zo vlug aan de toog.”

Tijdens de verkenning 2 weken eerder greep de voorzitter van de fietsers meermaals in zijn haren.

7 Platte banden met maar 5 fietsers en een helse tocht van 4 uur later, moest de toer noodgedwongen ingekort worden. Wat professioneel knip- en plakwerk later, hadden we 2 perfecte toeren. Zondag 10 maart verliep de tocht feilloos en hebben we achteraf nog kunnen genieten van een trappist, zoals het hoort. Voor herhaling vatbaar dus!